TAWUŁKA ARENDSA
Astilbe x arendsii
POCHODZENIE
Tawułki to rośliny z rodziny skalnicowatych. Gatunki dzikie można spotkać we wschodniej Azji oraz w Ameryce Pn. (Apallachy). Obecnie istnieje bardzo dużo odmian, które hodowane są w ogrodach. Ich wielki wybór zawdzięczamy Georgowi Arendsowi, który na początku lat dwudziestych XX wieku krzyżował dzikie gatunki.
MORFOLOGIA
POKRÓJ - bylina o rozrastających się kępach. W zależności od odmiany może osiągnąć wysokość 20cm do 1m.
LIŚCIE - ciemnozielone, łodygowe, odziomkowe, 2-3 krotnie złożone. Listki osadzone na krótkich ogonkach mają kształt trójklapowy lub jajowaty. Łodygi z liśćmi zamierają na zimę.
KWIATY - bardzo drobne, obficie zebrane w duże kłosy lub grona. Mogą osiągnąć wielkość nawet około 20cm. Barwa oscyluje od bieli po głęboki róż i czerwień. Pojawiają się od końca VI do VIII.
OWOCE - przenoszone przez wiatr wielonasienne torebki.
WYMAGANIA
GLEBA - powinna być lekko kwaśna lub o obojętnym odczynie, zasobna w składniki odżywcze oraz wilgotna. Wilgotność jest szczególnie istotna wiosną (V - pierwsza połowa VI). Odpowiednia ilość wilgoci w tym okresie zapewnia tawułkom obfite kwitnienie.
NASŁONECZNIENIE - idealne są stanowiska półcieniste. Tawułki mogą rosnąć również w słońcu, o ile zapewni się im odpowiedni dostęp do wody.
MROZOODPORNOŚĆ - są to rośliny o dużej odporności na niskie temperatury, zaleca się jednak w pierwszym roku po posadzeniu okrywać je na zimę. Wiosenne przymrozki, które zważą pierwsze młode listki, nie mają wpływu na późniejszy rozwój i kwitnienie rośliny.
PIELĘGNACJA
Najbardziej istotne jest, aby zapewnić tawułkom odpowiednio wilgotne podłoże, szczególnie od maja do połowy czerwca, co zapewnia ich obfite kwitnienie.
Po pierwszych silniejszych przymrozkach można ściąć pędy nisko nad ziemią, a następnie nawieść byliny warstwą dobrze przetworzonego kompostu.
Sadząc je należy pamiętać, że potrzebują więcej miejsca na rozrost bryły korzeniowej. Z tego powodu nie sadzi się ich tuż pod drzewami.
Tawułki Arendsa to rośliny odporne na choroby i szkodniki.
Jest to bardzo łatwa w uprawie długowieczna roślina.
CIEKAWOSTKI/UWAGI
Japońska nazwa tawułki to awamori-so. W kraju tym wykorzystuje się ją do kwiatowych ikeban będących częścią tradycyjnych ceremonii picia herbaty.
Bylina ta umożliwia bardziej efektowne i barwne zagospodarowanie zacienionych obszarów w ogrodzie.
Świetnie sprawdza się w aranżacjach z bylinami o podobnych wymaganiach (np.: funkie, pełniki, paprocie).
Można ją polecić do obsadzeń wilgotnych, zacienionych brzegów oczek wodnych.
Najpiękniej tawułki prezentują się jako rośliny okrywowe, gdy zajmują dużą powierzchnię, a także jako obramowania dla ścieżek czy wyższych rabat.
Są ciekawym pomysłem na urozmaicenie ogrodów skalnych.
Można je również hodować w różnego typu pojemnikach, same lub z roślinami sezonowymi lubiącymi wilgotne podłoże.
| CHARAKTERYSTYKA ROŚLINY |
| dorasta do | 150-200 cm |
| okres kwitnienia | VI-X |
| nasłonecznienie | słońce-półcień |
| mrozoodporność | bardzo dobra |
| odczyn gleby | 6,4-7,5 pH |
| rodzaj gleby | żyzna pruchniczna |
GALERIA ZDJĘĆ
