(Tamarix gallica L.) jego pokrój jest zazwyczaj nieregularny, rozłożysty, a korona ażurowa i gęsta. Bez przycinania osiąga do 3m wysokości. Gałęzie są malowniczo zwisające, cienkie i rózgowate. Liście bardzo drobne, szaro-zielone, opadają na zimę. Małe kwiaty, zebrane w wąskie kłosy oblepiają jednoroczne pędy od VI do VIII.
Wymaga gleby lekkiej, piaszczystej, przepuszczalnej. Z łatwością znosi duże zasolenie ziemi i jest bardzo wytrzymały na suszę. Roślina preferuje stanowiska w pełnym słońcu. Tamaryszek francuski dobrze jest sadzić w osłoniętych od wiatru miejscach, a młode egzemplarze okrywać na zimę. Przemarznięte krzewy jednak łatwo się odradzają. Co kilka lat należy go odmłodzić silnie przycinając po kwitnieniu. W ten sposób uzyskamy bardziej zwarty, regularny pokrój, a roślina będzie obficiej kwitła. Tamaryszki mają istotne znaczenie dla zadrzewień rekultywacyjnych, bo dobrze radzą sobie z suchą, zasadową glebą. Mogą rosnąć na pozbawionych roślinności hałdach, gdzie ziemia jest popiołowa, silnie zasadowa. Sprawdzą się też przy odśnieżanych chemicznie jezdniach. Posadzone w jednym rzędzie, w okresie kwitnienia wyglądają wyjątkowo zjawiskowo, szczególnie jeśli obserwujemy je gdy słońce pada na leżące na nich krople rosy…
