POCHODZENIE
Krzew z rodziny kielichowcowatych. Jego ojczyzną jest pd.-wsch. Ameryka Północna.
MORFOLOGIA
POKRÓJ - krzew osiągający 1,5 - 2,5 m wysokości, o rozłożystych, powyginanych gałęziach.
LIŚCIE - jajowate, ciemnozielone, błyszczące, o długości 5-15 cm. Od spodu omszone. Jesienią przebarwiają się na kolor złota.
KWIATY - duże ( 4-5 cm ), oryginalnie pachnące, podobne do kwiatów magnolii. Składają się z wielu spiralnie ułożonych na dnie kwiatowym płatków w kolorze brunatnoczerwonym. Ozdabiają roślinę od VI do VII chociaż bywa, że pojedyncze kwiaty można podziwiać od V do IX.
OWOCE - są to nibytorebki z ukrytymi w środku brązowymi, trującymi orzeszkami. W Europie kielichowce rzadko wytwarzają owoce.
WYMAGANIA
GLEBA - idealna to żyzna, przepuszczalna, umiarkowanie wilgotna, ale na gorszych też świetnie sobie poradzi.
NASŁONECZNIENIE - stanowiska słoneczne lub półcieniste, osłonięte od wiatru.
MROZOODPORNOŚĆ - "dorosłe" rośliny wytrzymują nawet do -260C, ale młode egzemplarze najlepiej okrywać przed mrozem.
PIELĘGNACJA
Roślina odporna na choroby i szkodniki.
Młode roślinki powinno się zabezpieczać przed zimowymi mrozami. W tym celu dobrze jest obsypać krzew u nasady ziemią, a pędy okryć na przykład matami.
Jeśli przemarznięciu ulegną jedynie gałązki, kielichowiec bardzo łatwo się zregeneruje i już w przeciągu 2-3 sezonów osiągnie poprzednie rozmiary.
Aby roślina posiadała ładny pokrój, wiosną należy ją przyciąć. Obcina się pędy chore, słabe, krzyżujące się czy pokładające na ziemi, a pozostawia jak najwięcej młodych i zdrowych. Zabieg ten "odświeży" roślinę oraz ją zagęści.
Dobrze jest co roku zasilać kielichowiec dobrze rozłożonym obornikiem lub kompostem.
Poleca się ściółkowanie ziemi dookoła pnia rośliny, co zapobiega wyrastaniu chwastów i zapewnia stałą wilgotność podłoża.
CIEKAWOSTKI/UWAGI
Kwiaty, kora, drewno, a nawet korzenie kielichowca wonnego wytwarzają intensywny aromat, szczególnie wyczuwalny po rozgnieceniu rośliny w palcach. Potrafi on się różnić w przypadku różnych osobników tego samego gatunku, ale zasadniczo kojarzy się z dojrzałymi truskawkami, kamforą z odrobiną przypraw korzennych, bananami, jabłkami czy cynamonem. To właśnie od tych olejków eterycznych wywodzi się polska nazwa tej odmiany kielichowca.
Indianie Czirokezi dobrze znali tę roślinę i jej właściwości. Sproszkowaną korą aromatyzowali potrawy, a naparów z niej używali do leczenia chorób oczu oraz przy pokrzywce. Z korzenia robili środek wymiotny oraz środek na dolegliwości układu moczowego. Nasionami truli wilki. Aromat z kwiatów służył kobietom jako perfumy.
Kielichowiec wonny jest rośliną trującą. Jej liście zawierają kwas pruski, a nasiona kalikantynę.
Amerykańska nazwa kielichowca to "krzew truskawkowy".
Kielichowiec to prymitywny gatunek spokrewniony z magnolią. Jego obupłciowe kwiaty kojarzą się z kwiatami magnolii i tak jak u niej są zapylane przez chrząszcze.
Łacińska nazwa kielichowca tak naprawdę wywodzi się z greki. Calycanthus to dwa greckie słowa: kalyx - kielich i anthos - kwiat.
Pachnące korzenie kielichowca sprawiają, że nornice omijają go z daleka, co jest niewątpliwie dużą zaletą dla każdego ogrodnika.
Ten oryginalny, a wciąż mało u nas znany krzew na pewno stanie się ozdobą ogrodu. Aby rozkoszować się zapachem jego kwiatów warto sadzić go wszędzie tam, gdzie często przebywamy: przy tarasie, obok drzwi wejściowych, przy ścieżkach. Można go komponować z niższymi krzewami i krzewinkami, bylinami, paprociami itp. Sprawdzi się tak w ogrodzie naturalistycznym, jak i w orientalnym.
